"Ja, maar jij... hoe was je gekleed?" Als geweld tegen vrouwen een straf was

De kleding van een vrouw met de vinger wijzen om onwaarschijnlijke verzachtende omstandigheden te zoeken ten behoeve van degenen die geweld plegen . Daarom wil de tentoonstelling "Com'eri vestita", die Cerchi d'Acqua de afgelopen jaren meerdere malen heeft gepresenteerd, het culturele en ethische belang benadrukken van het aanpakken van een ernstig vooroordeel dat zeer moeilijk te genezen is. Cerchi d'Acqua, een vereniging opgericht in 2000 en zeer toegewijd in de regio aan de strijd tegen geweld tegen vrouwen, maakt deel uit van het Netwerk van Vrouwenhuizen en Anti-Geweldcentra van Lombardije en is een van de oprichters van DiRe. (Vrouwen in Netwerk tegen Geweld) . De opvangfaciliteit kan rekenen op een team van gespecialiseerde consultants en mensen met ervaring in diverse vakgebieden.

"Hoe was je gekleed?", maar ook "ZIJ" , vertegenwoordigen in ons land een zeer effectief middel om mensen bewust te maken van de kleding die slachtoffers dragen tijdens gewelddadige incidenten, en om ervoor te zorgen dat deze kleding vaak schokkende verhalen vertelt. Juist om die reden willen ze de wereld duidelijk maken hoeveel en welke risico's elke vrouw elke dag, onschuldig, loopt.

Het antwoord op de vragen van Luce! is Paola Conversano, receptiemedewerker bij Cerchi d'Acqua.

Paola, wat is het voornaamste doel van Cerchi d'Acqua?

“Het hoofddoel van Cerchi d'Acqua is om vrouwen te ondersteunen in hun pogingen om te ontsnappen aan episodes van geweld en tegelijkertijd bij te dragen aan een algemene culturele verandering, zodat in een ideale toekomst gendergeweld, of liever gezegd geweld van mannen tegen vrouwen, niet langer bestaat.”

Het aanhoudende geweld tegen vrouwen laat zien dat ons land absoluut moet groeien.

Dit soort problemen, die met name Italiaans zijn, hebben tegelijkertijd universele connotaties. Volgens gegevens van de Wereldgezondheidsorganisatie ervaart een op de drie vrouwen een vergelijkbare situatie in haar leven. We mogen echter niet vergeten dat geweld van mannen tegen vrouwen niet alleen kan worden herleid tot fysiek geweld of vrouwenmoord, ook al zijn zij vaak de eersten die de aandacht van de media trekken. Helaas is er ook een vorm van psychologisch, economisch en seksueel geweld, zonder alle vormen van stalking en de nieuwe bedreigingen uit de digitale wereld te verwaarlozen.

De kledingtentoonstelling belicht een hele reeks hardnekkige stereotypen. Wat is de geest van dit initiatief?

Cerchi d'Acqua en anti-geweldcentra in het algemeen werken aan cultuurverandering. "Hoe was je gekleed?" wil een van de vele stereotypen belichten die vrouwen bezighouden. Een vraag die vrijwel altijd wordt gesteld aan vrouwen die het drama van seksueel geweld hebben meegemaakt. Veel rechtbankverslagen beschrijven hoe dit soort vragen werden gesteld aan vrouwen die de moed hadden om hun nare ervaringen te melden. De tentoonstelling is geïnspireerd op het prachtige gedicht 'What was I wearing' van Mary Simmerling, dat eindigt met: "Ik herinner me ook wat hij die nacht droeg, ook al heeft niemand daar ooit naar gevraagd."

Wat is volgens jou het verschil tussen vrijheid en gezond verstand?

Als vrouw weet ik dat ik vrij moet zijn om te handelen en me te gedragen zoals ik me voel en geloof dat juist is. Ik kan niet worden veroordeeld omdat ik 's avonds uitging, omdat ik dronk of omdat ik een minirok droeg. Toestemming is het sleutelwoord. Een woord dat vaak wordt vergeten. Ik wil hier benadrukken dat de Italiaanse wet bepaalt dat in geval van geweld het feit dat men niet volledig over zijn geestelijke vermogens beschikt, geen verzachtende omstandigheid is, maar eerder een verzwarende omstandigheid.

Welke vrouwengroepen worden over het algemeen het meest blootgesteld aan geweld?

Helaas is geweld een transversaal fenomeen. De publieke opinie denkt vaak dat het een fenomeen is dat alleen te maken heeft met onwetendheid en armoede, terwijl de protagonisten van deze trieste verhalen helaas vaak tot alle mogelijke sociale klassen behoren. Het is een feit dat we dagelijks kunnen waarnemen in ons anti-geweldcentrum, waar gemiddeld 550 vrouwen zich jaarlijks melden. En dat alleen al in Milaan en alleen in ons land. Er wordt echter aangenomen dat het fenomeen nog wijdverspreider is, omdat niet alle vrouwen die een geweldssituatie meemaken, dit melden, vanwege een reeks conditioneringen en culturele remmingen.

Hebt u in bepaalde omstandigheden successen geboekt terwijl u het ergste wist te vermijden?

In 25 jaar van activiteit hebben we zeker "successen" behaald in de zin dat we veel vrouwen hebben geholpen de kracht te vinden die ze verloren waren in vernederende relaties. Daarom maken we deel uit van het Anti-Geweldnetwerk van de gemeente Milaan, dat zich inzet voor mensen die bijvoorbeeld recht hebben op een geheim adres wanneer ze uit hun oude omgeving moeten verhuizen.

Waarom verwart de Italiaanse man, hoe jong ook, liefde nog steeds met bezit?

Eeuwenlange dominantie laat zijn sporen na. "Jij bent van mij" is een zin waarmee hele generaties zijn opgegroeid, en ideeën die zo diepgeworteld zijn, sterven maar moeilijk uit."

Voorziet u een wenselijke verbetering in de toekomstige situatie?

Eerlijk gezegd zou de hoop zijn dat wij, in het Centrum, ooit volledig werkloos zouden raken. Het lijdt geen twijfel dat alle anti-geweldcentra meer steun zouden moeten krijgen van de overheid en de politiek. Dit zijn projecten die voortkomen uit de strijd van intelligente feministen die kunnen bogen op een schat aan ervaring die erop gericht is vrouwen echt een helpende hand te bieden en die ook een beslissende culturele verandering teweegbrengen in de samenleving waarin we leven.